اشعار

هم میان دست و بازو فاصله افتاده است           هم میان هر دو ابـرو فاصله افتاده است

تیر سوزن شد، که دوزد پیکر او را به هم           بین اعضا از همه‌سو فاصله افتاده است

ناگهان دور و بر شیر حرم غوغا شد            سـر ذبـح قـمر هاشـمیـون دعوا شد

دشمنان هلهله کردند همین که افتاد            سنـد غـارت امـوال حـرم امضا شد

علـقـمه گـفـتم و دیدم دلم از پا افتاد            یاد لبهای عـلی اصغر و دریـا افتاد

علقمه گفتم و دیدم که سواری بی دست            تیر آنقدر به او خورد که از نا افتاد

دیدم خودم بال و پرت می‌ریخت عباس            دشمن چگونه برسرت می‌ریخت عباس

می‌خـواستم‌ جمعـت کنم‌ تا خـیـمه آرم            دیدم دوباره پیکـرت می‌ریخت عباس

چه بلایی است خدایا به سرم آمده است            از ره دور غـمی در نـظـرم آمده است

تا پـذیرای غـمی سخت شوم، بار دگر            اشك غـم بـدرقـۀ چـشم تـرم آمده است

چشمان خیس علقمه امواج رود بود            آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روزِ سرخ، علقمه محراب کوفه شد            در دست ابن ملجم میدان، عمود بود

ساقیا رنگ عطش نقش خیام است بیا            نقطه نقطه سخن از خشکی کام است بیا

بـرق چـشم تو و خشم تو برای دشمن            یا اخـا تـیـغ کـشـیـده ز نـیـام است بـیا

ساقی بریز باده که فصل شراب شد            بر ما مـدال نـوکـریت انـتـساب شد

مسلم پس از نگـاه کـریـمانۀ تو بود            در خانۀ عـلی به گـدایی حساب شد

دیـده‌ام در کـربـلای دسـت تـو            عـالـمـی را مـبـتـلای دست تو

کربـلا اینـقـدر شیـدایی نداشت            بی‌تو و بی مـاجـرای دست تو

ترک به روی لبت از خجـالت افـتاده            و رد نـیـزه به روی کـمـانـت افـتـاده

پس از نیامدن و چند لحظه تاخـیرت            درون خـیـمـه رقـیـه به لـکـنت افتاده

آه از آن دم خیمه‌ها در اضطراب افتاده بود           حـضرت سـقـا کـنـار نهـر آب افتاده بود

هم امیـد تشنـگـان هم قـوّتِ قـلب حـسین           هـم تــمـامِ آرزوهای  ربـاب افـتـاده بـود

پُـر از گـره شده کـارم گره گـشا افتاد            عـلـیِ در نـجـفـم بـیـن کــربــلا افـتـاد

چه زخمها به تنش بود و باز ناله نکرد            به فکر غربت من بود و بی‌صدا افتاد

چون عطش را مدار ابالفضل است            روضـۀ روزه دار اباالـفـضل است
بـا هــمـان مَـشـک خــالـی و پــاره            ســاقی روزگـار ابـا الـفـضـل است

در بیـن این شب ها شب تو فرق دارد            چون بیـن ما اصلاً تـب تو فـرق دارد

از پرچمی که روی دوشت فخر میکرد            مـعـلـوم شـد که منـصب تو فرق دارد

ای بسته به دست تو دل پیر و جوان‌ها            ای آنکه فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها

تا عـطـر تو آمـد غـزلـم بـال در آورد            آزاد شـد از قـیـد زمـان‌ها و مـکـان‌ها

علقمه موج شد، عكسِ قمرش ریخت به هم            دستش افتاد زمین، بال و پرش ریخت به هم

قــبـل از آنی كــه بـرادر بـرسـد بـالـیـنش            پدرش از نجف آمد، پدرش ریخت به هم

پرچمت افتاد و این قصه توانم را گـرفت            جسم پر خون تو نــور دیدگــانم را گرفت

دست بی رحمی میانِ ابروانت را شکافت            با عـمودت بر زمین زد آسمانم را گرفت

برادری به زمین بود و بال و پَـر میزد            برادری به سرش بود و هِی به سر میزد

برادری به زمین از لبش جگر میریخت            برادری به ســرش ناله از جگــر میـزد

بــا ادب آمـد بـه نــزد پـیــر عـشـق            گفـت کی فـرمـانـروا و مـیر عشـق
رخـصـتـم ده تـا سـوی مـیـدان روم            امــر فــرمـا کـز پـی فــرمـان روم

طفـلان حــرم بعد تو مــاتــم زده بودند            خــواب همه را بعد تو برهم زده بودند

با حــال پــریشان و دل شعله ور از آه            آتــش به دل عــالــم و آدم زده بــودنـد